Het ontstaan van de Stichting
Simone Blom
Simone Blom, (1938-2018) had een glansrijke carrière in het vooruitzicht als onderwijskundige, toen tegen haar veertigste levensjaar het noodlot plotseling hard toesloeg. Zij voelde een hevige pijn in haar onderrug. Een fysieke oorzaak werd niet direct gevonden, een reden voor de medici, die haar onderzochten, om al te snel vast te stellen, dat haar klacht van louter psychische aard was. Later bleek, dat er wel degelijk sprake was van een fysieke oorzaak, namelijk een opkruipende tumor in haar ruggenmerg, maar toen was het te laat. Simone was veroordeeld om de rest van haar leven met een dwarslaesie in bed door te brengen, volledig afhankelijk van de zorg door anderen.
Zij had de keus om te vechten of te verliezen. Zij koos ervoor om te vechten en zette zich in om genoegdoening te ontvangen voor het onrecht, dat haar was aangedaan. Tegelijk wilde zij anderen bijstaan, die evenals zij zelf, slachtoffer waren van een foute diagnose of een verkeerde medische behandeling. Daartoe richtte zij samen met haar man in 1987 de Stichting Tegen Medische Willekeur op. Het geld dat zij in de loop der jaren ontving als persoonlijke genoegdoening schonk zij volledig aan de stichting. Bijgestaan door een raad van advies, bestaande uit hoogleraren en medici, die de moed hadden hun nek uit te steken, behaalde zij bij rechtszaken, binnengereden op een brancard, uitstekende resultaten voor slachtoffers die een appèl deden op de stichting.
Na het overlijden van Simone gingen haar mede-bestuursleden na, hoe de Stichting Tegen Medische Willekeur het beste voortgezet zou kunnen worden. Zij realiseerden zich, dat er in de loop der jaren ontwikkelingen hadden plaatsgevonden, die vroegen om aanpassingen. Zij besloten de doelgroep uit te breiden en de stichting onder een andere naam voort te zetten. Zo ontstond de Stichting CCC Foundation, waarbij de letters CCC staan voor Cure, Care en Creativity.
Het ontstaan van de Stichting
Simone Blom
Simone Blom, (1938-2018) had een glansrijke carrière in het vooruitzicht als onderwijskundige, toen tegen haar veertigste levensjaar het noodlot plotseling hard toesloeg. Zij voelde een hevige pijn in haar onderrug. Een fysieke oorzaak werd niet direct gevonden, een reden voor de medici, die haar onderzochten, om al te snel vast te stellen, dat haar klacht van louter psychische aard was. Later bleek, dat er wel degelijk sprake was van een fysieke oorzaak, namelijk een opkruipende tumor in haar ruggenmerg, maar toen was het te laat. Simone was veroordeeld om de rest van haar leven met een dwarslaesie in bed door te brengen, volledig afhankelijk van de zorg door anderen.
Zij had de keus om te vechten of te verliezen. Zij koos ervoor om te vechten en zette zich in om genoegdoening te ontvangen voor het onrecht, dat haar was aangedaan. Tegelijk wilde zij anderen bijstaan, die evenals zij zelf, slachtoffer waren van een foute diagnose of een verkeerde medische behandeling. Daartoe richtte zij samen met haar man in 1987 de Stichting Tegen Medische Willekeur op. Het geld dat zij in de loop der jaren ontving als persoonlijke genoegdoening schonk zij volledig aan de stichting. Bijgestaan door een raad van advies, bestaande uit hoogleraren en medici, die de moed hadden hun nek uit te steken, behaalde zij bij rechtszaken, binnengereden op een brancard, uitstekende resultaten voor slachtoffers die een appèl deden op de stichting.
